اثر نوع کانون توجه به‌صورت خودگفتاری بر اکتساب و یادداری مهارت پاس سینه‌ی بسکتبال

هدف از این پژوهش، بررسی اثر نوع کانون توجه با استفاده از راهبرد خودگفتاری آموزشی بر اکتساب و یادداری مهارت پاس سینه‌ی بسکتبال در نوجوانان پسر مبتدی بود. به این منظور، 59 دانش‌آموز داوطلب مبتدی (57/0±4/13سال) انتخاب و بعد از پیش‌آزمون به‌صورت تصادفی در سه گروه قرار گرفتند. گروه کنترل بدون خودگفتاری، گروه خودگفتاری با کانون توجه درونی و گروه خودگفتاری با کانون توجه بیرونی، طی پنج جلسه به تمرین مهارت پاس سینه‌ی بسکتبال پرداختند. بعد از آخرین جلسه‌ی اکتساب، پس‌آزمون و بعد از دو هفته بی‌تمرینی، آزمون یادداری گرفته شد. نتایج حاصل از تحلیل واریانس با اندازه‌گیری‌های مکرر و تحلیل واریانس یک‌طرفه همراه با آزمون تعقیبی بونفرنی نشان داد که از یک سو تفاوت گروه‌ها در بین مراحل اکتساب و یادداری معنا‌دار است، هر چند تفاوت بین اثرات دو نوع کانون توجه با استفاده از راهبرد خودگفتاری معنا‌دار نیست، اما از سوی دیگر تفاوت دو گروه تجربی با گروه کنترل معنا‌دار است. بنابراین، اگرچه خودگفتاری آموزشی باعث بهبود اکتساب و یادداری مهارت پاس سینه‌ی بسکتبال در مراحل ابتدایی یادگیری می‌شود، اما احتمالاً دستکاری نوع کانون توجه به صورت خودگفتاری تاثیر چندانی بر اکتساب و یادداری پاس سینه‌ی بسکتبال ندارد.